RODOSLOV BRATSTVA MIĆUNOVIĆ

IV Danilo_Antov    Prof.dr_Dragoljub_Miletin    Prof.dr_Milan_Vukov  Dr_Darinka_Maksimova    Mr_Vojislav_Savov    Radomir_Andrijin    Vlado_Živkov   Milan_Savin   Spasoje_Šorov

 DANILO Antov

Rođen je 1922. godine u Smrduši. Osnovnu školu završio je u svom rodnom mjestu, gimnaziju u Nikšiću, a poljoprivredni fakultet u Beogradu, poslije čega, kao vrlo uspješan privrednik, radi duže vremena u Nikšiću. Bio je direktor pivare "Trebjesa" i Rudnika boksita.

Danilo se još u toku NOB-a isticao svojom aktivnošću, pa je biran u rukovodeće organe SKOJ-a, čiji je član postao 1941, a KPJ 1944. godine. S političkom aktivnošću nastavio je i kasnije i zauzimao odgovorna mjesta u partijskom rukovodstvu: bio je član opštinskog, a kasnije sreskog komiteta KPJ, odnosno SKJ, član CK SK Crne Gore i njegovog Izvršnog komiteta, sekretar Opštinskog komiteta u Nikšiću. Za poslanika Skupštine SR Crne Gore biran je u tri njena saziva. Penzionisan je sa dužnosti predsjednika Statutarne komisije SK Crne Gore.

Završio je školu rezervih oficira i ima čin majora.

Danilo je kao vrstan stručnjak u privredi i vispren društveno-politički radnik u javnom životu Nikšića i Crne Gore predano i samoprijegorno obavljao brojne dužnosti, koje mu je društvo povjeravalo. U ličnom životu odlikuje se izuzetnom skromnošću, pa je u svakoj sredini gdje je radio i živio imao i sada ima širok krug prijatelja i poštovalaca.

Odlikovan je Medaljom za hrabrost, Ordenom za vojne zasluge sa srebrnim mačevima, Ordenom zasluga za narod sa srebrnim zracima, Ordenom bratstva i jedinstva, Ordenom rada sa srebrnim vijencem, Ordenom rada sa zlatnim vijencem i Ordenom Republike sa srebrnim vijencem.

Prof. dr  DRAGOLjUB Miletin

Rođen je 1930. godine u Merdarima, kod Kuršumlije, gdje je njegov djed Marko, krajem prošlog vijeka, doselio iz Gornjih Crkvica.

Dragoljub je djetinjstvo, od svoje druge godine do početka drugog svjetskog rata, proveo u Skoplju, gdje mu je otac radio kao finansijski službenik. Ratne godine su proveli u Merdarima, jer su kao Srbi deportovani iz Makedonije, a otac je odbio službu pod okupatorom.

Kad je bila u pitanju odbrana domovine, Dragoljub nije iznevjerio porodičnu tradiciju (djed Marko je bio učesnik oba balkanska i prvog svjetskog rata i topličkog ustanka, a otac Mileta je prošao albansku golgotu, bio borac i ranjenik na Solunskom frontu i nosilac Albanske spomenice i više odlikovanja), sa svojih četrnaest godina uključio se u NOP kao kurir, a ubrzo je postao i član SKOJ-a. Poslije rata je učestvovao na brojnim radnim akcijama za izgradnju zemlje.

Rezolucija Informbiroa 1948. godine zatekla je Dragoljuba u osmom razredu gimnazije, kada je, zbog odbijanja da se odrekne rođaka, koji su se opredijelili za Rezoluciju, uhapšen. U zatvorima i na zloglasnom Golom otoku proveo je oko dvije godine.

Poslije povratka s robije položio je osmi razred gimnazije i maturirao u Prokuplju u jesen 1950. godine. Tada je upisao filozofiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu, gdje je i diplomirao 1954. godine. Uporedo je studirao pravo i pozorišnu režiju. Kao student počeo je da piše pjesme i književne kritike, ali se ubrzo opredijelio za filozofske teme, pa je sarađivao u filozofskim i drugim teorijskim časopisima.

Poslije diplomiranja radio je kao profesor u Učiteljskoj školi u Beogradu, a zatim u Naučnom institutu. Za asistenta na Filozofskom fakultetu u Beogradu izabran je 1960. godine, gdje je kasnije doktorirao i izabran za docenta.

U to vrijeme oko časopisa "Praksis", "Filozofija" i "Korčulanska škola" oformio se jak filozofsko-sociološki pokret kritičke inteligencije u koju se Dragoljub uključio i bio član rukovodećih tijela ovih institucija.

Bio je aktivni učesnik i rukovodilac u studenskom buntu 1968. godine, zbog čega je saslušavan i hapšen. Bio je u grupi od osam profesora Filozofskog fakulteta prema kojoj su u toku nekoliko godina primjenjivane represivne mjere. Pored ostalog, zabranjivani su im naučni radovi i javna predavanja, a 1975. godine udaljeni su sa Univerziteta i ostali bez posla.

Tek 1981. godine, pod pritiskom međunarodne naučne javnosti i međunarodne konfederacije rada, Dragoljub je počeo da radi u Filozofskom odjeljenju Instituta društvenih nauka u Beogradu (preraslog kasnije u Filozofski institut), na čijem je čelu bio šest godina. Na svoju raniju katedru Filozofskog fakulteta vratio se tek 1990. godine, gdje i sada, kao redovni profesor, predaje istoriju socijalnih teorija.

Imao je više studijskih boravaka u Francuskoj, Njemačkoj, Engleskoj i SAD. Držao je predavanja na univerzitetima i u naučnim institucijama ovih zemalja.

Od naučnih radova do sada je objavio: knjige "Filozofija i nauka", "Sociologija", "Birokratija i javnost", "Logika i sociologija" (doktorska disertacija) i "Socijalna filozofija", kao i preko sto rasprava i članaka.

I pored ovako plodnog naučnog rada, Dragoljub je nalazio vremena i snage za raznovrsnu i vrlo značajnu političku aktivnost. Organizovao je protestne skupove i demonstracije i na njima držao govore; pisao je peticije u odbranu prava brojnih ljudi; s grupom istaknutih intelektualaca osnovao je 1989. godine Demokratsku stranku, koja je bila prva politička nezavisna opoziciona stranka u Srbiji, nakon dugogodišnje jednopartijske vladavine, i izabran je za njenog prvog predsjednika; s grupom stranačkih prijatelja osnovao je 1994. godine Fond Demokratski centar, instituciju za razvoj strateškog političkog mišljenja, zaštitu ljudskih prava i unapređenje političke kulture i izabran je za njegovog prvog predsjednika.

Na prvim višestranačkim izborima 1990. godine izabran je u opštini Stari grad u Beogradu za republičkog poslanika, a zatim ga je Skupština Srbije izabrala za poslanika u Vijeću republika Skupštine SFRJ. Na saveznim izborima 1992. godine bio je nosilac svih lista Demokratske stranke i izabran je za poslanika u Vijeću građana Savezne skupštine, gdje je i član Spoljnopolitičkog odbora.

Kao lider stranke i poslanik Dragoljub se susreo i vodio razgovore s brojnim svjetskim političarima i državnicima i govorio je u Američkom kongresu i Evropskom parlamentu. Dao je preko 200 intervjua najčitanijim domaćim i stranim listovima i radio-televizijskim kućama. 

Kao član opozicione koalicije “Zajedno”, ponovo je izabran za saveznog poslanika u Veću građana Savezne skupštine 1996. godine.

Na saveznim izborima 2000. godine, kao jedan od lidera koalicije DOS, još jednom je izabran za saveznog poslanika u Veću građana Savezne skupštine. Nakon pobede Demokratske opozicije Srbije, u oktobru 2000. godine, izabran je za Predsednika Veća građana Savezne skupštine. Kada je formirana Državna zajednica Srbija i Crna Gora, u martu 2003. godine, izabran za Predsednika Skupštine Srbije i Crne Gore.

Kao Predsednik bio je šef naših parlamentarnih delegacija u Parlamentarnoj Skupštini Saveta Evrope i Parlamentarnoj Skupštini OEBS.

Dobitnik je prve nagrade za toleranciju koju dodeljuju Ministarstvo za ljudska prava, OEBS i B92. Za svoj doprinos uključenju SR Jugoslavije u Savet Evrope dobija nagradu Evropskog pokreta u Srbiji. Od Ministarstva spoljnih poslova Slovačke dobija 2001. nagradu za svoj aktivan doprinos u radu Zajednice za demokratske promene u Jugoslaviji koja je tokom 1999. godine okupljala predstavnike političkih stranaka, civilnog društva i predstavnike međunarodnih organizacija.

Prof. dr MILAN Vukov

Rođen je 1944. godine u Čokotinu, Srbija. Tehničku školu i mašinski fakultet završio je u Kragujevcu. Magistrirao je 1971. godine na Prirodno-matematičkom fakultetu u Beogradu (tema: Dislokaciona teorija elastoplasticnosti metala), a doktorirao 1974. godine u Varšavi (disertacija: Geometric theory of thermoelasticity and continuous distribution of dislocations). Radio je kao asistent na Mašinskom fakultetu Univerziteta "Svetozar Marković" u Kragujevcu od 1967. do 1974. godine, zatim je docent do 1979, pa vanredni profesor do 1984, a od tada je redovni profesor na istom Fakultetu. Aktuelna naučna oblast kojom se bavi je Mehanika kontinuuma, a uža oblast: Teorijski i eksperimentalni pristup viskoplasticnosti.

Potpuno vlada (govori, čita i piše) engleskim, poljskim i italijanskim, a služi se ruskim i njemačkim jezikom.

Pored rada na svom Fakultetu, održao je brojna predavanja na univerzitetima i institutima u inostranstvu (Poljska 1985-1989, Kina 1986, Italija 1986-87, gdje je, kao gostujući profesor, proveo godinu dana); zatim sam, ili sa koautorima, podnosio referate na simpozijumima u zemlji i inostranstvu (Kupari 1986, Vrnjačka Banja 1988, Niš 1991; Amsterdam 1985, Atina 1986, Peking 1986, Krakov 1985. i 1990. i dr.).

Ima registrovan međunarodni patent (koautori: C. Albertini, M. Montagnani) Dispositif de test dynamique d`un echantillon en torsion.

Po ugovoru s institutom JRC Evropske komisije za atomsku energiju rukovodio je izradom značajnih međunarodnih istraživačkih projekata.

Objavio je veliki broj radova u stručnim časopisima u zemlji i inostranstvu.

Do sada su mu objavljene knjige: "Kinematika" (Naučna knjiga, Beograd, 1979), "Teorija oscilacija" (Naučna knjiga, Beograd, 1979), "Statika", koautor: M. Kojić (Naučna knjiga, Beograd, 1983), "Mehanika III-Dinamika", koautori: L. Vujošević i R. Bulatović (Univerzitetska riječ, Nikšić, 1990) i "Primenjena mahanika kontinuuma" (Naučna knjiga, Beograd, 1990).

Član je naučnih i stručnih udruženja u zemlji (Jugoslovensko društvo za mehaniku; Jugoslovensko društvo inženjera i tehničara) i inostranstvu (Gesells schaft fur Angewandte Mathematik und Mechanik (GAMM), The International Society for Interaction of Mechanics and Mathematics (ISIMM).

Član je Izdavačkog odbora časopisa "Teorijska i primenjena mehanika".

Na XIV Jugoslovenskom kongresu mehanike u Portorožu 1978. godine dobio je nagradu "Rastko Stojanović".

Dr DARINKA Maksimova

Rođena je 1937. godine u Smrduši, opština Nikšić. Odmah poslije završetka drugog svjetskog rata porodica je, po osnovu kolonizacije, preselila u Vojvodinu i nastanila se u Vrbasu. Tu je Darinka završila osnovnu školu i gimnaziju, pravni fakultet završila je u Beogradu 1961. godine, a postdiplomske studije u Novom Sadu, gdje je odbranila i doktorsku disertaciju iz oblasti privrednog prava.

Radila je u Vrbasu u banci i organima uprave, a zatim u Beogradu u Državnom sekretarijatu za finansije, gdje je, iako najmlađi pravnik u ustanovi, dobila ocjenu "naročito se ističe". Najviše radnog vijeka provela je u Novom Sadu: kao šef pravne službe u "Pobedi", kao pravni savjetnik u Pokrajinskoj službi društvenog knjigovodstva, kao potpredsjednik Opštinskog vijeća Saveza sindikata; zatim kao sudija Okružnog privrednog suda, pokrajinski sekretar za pravosuđe i upravu i član Izvršnog vijeća Skupštine Vojvodine u dva saziva. Bila je i pokrajinski društveni pravobranilac, pa je, poslije    ukidanja    ove    institucije,    po    sopstvenoj    želji penzionisana 1990. godine.

U toku rada pretežno se bavila svojom strukom. Napisala je blizu sto radova iz oblasti privrednog, ustavnog i upravnog prava, a koji su pretežno objavljeni u novosadskim, beogradskim i zagrebačkim časopisima ("Pravo, teorija i praksa", "Glasnik", "Pravni život", "Privreda i pravo", "Informator" i dr.). Objavila je knjigu "Privredna organizacija u pravu, teoriji i praksi". Autor je ili koautor više komentara određenih zakona.

Aktivno je učestvovala, sa osnovnim referatom, na brojnim savjetovanjima pravnika u bivšoj Jugoslaviji, a referat je imala i na Četvrtom kongresu pravnika Jugoslavije. Održala je mnoga predavanja na skupovima stručnjaka iz privrede, uprave i pravosuđa.

Darinka je bila jedan od osnivača Društva pravnika u privredi u Novom Sadu, zatim predsjednik Društva pravnika u privredi Vojvodine; dugogodišnji je član Predsjedništva Udruženja pravnika u privredi Jugoslavije. Bila je predsjednik Udruženja pravnika Vojvodine, a zatim i Saveza udruženja pravnika Jugoslavije.

Odlikovana je Ordenom zasluga za narod sa srebrnom zvijezdom, a dobitnik je Povelje grada Novog Sada i na desetine različitih priznanja za uspješan rad.

Darinka ni sada, kao penzioner, nije prestala da se bavi svojim stručnim radom: bavi se osnivanjem preduzeća i svih drugih privrednih subjekata; član je upravnog odbora više holding preduzeća, u čijem je organizovanju i sama učestvovala; priprema pravnike za polaganje stručnog ispita; sarađuje u stručnoj periodici.

Mr VOJISLAV Savov

Rođen je 1939. godine u Vitomirici, opština Peć, gdje su mu roditelji i djed Vuko doselili 1932. godine s Cetinja. Porodica je, međutim, pod pritiskom Šiptara, morala da se vrati u Crnu Goru 1942. godine. Pošto na Cetinju više nijesu imali ni kuće ni imovine, nastanili su se na Milojevićima, u Pješivcima, kod Vojislavove ujčevine.

Vojislav je uspješno završio četvororazrednu osnovnu školu u Drenovštici, a osmogodišnju školu na Bogetićima, iako su i jedna i druga bile znatno udaljene od mjesta boravka, pa je zajedno s drugim vršnjacima iz tog mjesta dijelio sudbinu đaka pješaka. Srednju ekonomsku školu završio je u Nikšiću, a ekonomski fakultet u Titogradu 1967. godine. Magistrirao je na Ekonomskom fakultetu u Beogradu 1973. godine.

Dvije godine je radio kao šef plana i analize u Poljoprivredno-prehrambenom kombinatu "Nikšić", a zatim je prešao u Beograd, gdje je prvo u spoljnotrgovinskom preduzeću "Jugoauto" na poslovima samostalnog spoljno-trgovinskog referenta proveo dvije godine; zatim je, takođe dvije godine, radio kao glavni ekonomista-programer u Centru za organizaciju i kibernetiku Željezničkog transportnog preduzeća; po dvije godine je bio savjetnik za ekonomska pitanja u Saveznom sekretarijatu za spoljnu trgovinu i u Saveznom komitetu za zemlje u razvoju; u Generalnom sekretarijatu Saveznog izvršnog vijeća proveo je tri godine na radnom mjestu samostalnog savjetnika za ekonomska pitanja, a zatim je četiri godine bio šef kabineta člana Saveznog izvršnog vijeća; tri godine je na funkciji savjetnika saveznog sekretara za saobraćaj i veze, a od 1990. godine je pomoćnik saveznog ministra za saobraćaj i veze u Vladi Savezne Republike Jugoslavije. Marta mjeseca 1994. godine Skupština Republike Crne Gore imenovala ga je za ministra pomorstva i saobraćaja Vlade Republike Crne Gore. Pregled Vojislavljevog kretanja u službi jasno govori da je riječ o izuzetno uspješnom privredniku i čovjeku od povjerenja i akcije. Da se radi o velikom entuzijasti potvrđuje i činjenica da je Vojislav, i pored odgovornih funkcija koje je obavljao, našao vremena da se bavi i naučnim radom: objavio je više radova u časopisima "Marketing", "Saobraćaj", "Tehnika", "Željeznica i konjunktura spoljne trgovine SFRJ". Odlikovan je Ordenom rada sa srebrnim vijencem.

RADOMIR Andrijin

Rođen je 1940. godine u Lozoviku. Osnovnu školu i gimnaziju učio je u Novoj i Staroj Pazovi, a filološki fakultet (jugoslovenska i svjetska književnost) završio je u Beogradu. Bavi se publicistikom i glavni je i odgovorni urednik lista "Eho".

Piše poeziju za odrasle, a prvjenstveno za najmlađe i objavljuje od 1962. godine. Matica srpska iz Novog Sada izdala mu je zbirke stihova "Krilna okna" (1970), "Dan i bezdan" (1974) i "Odron" (1980), a "Pobjeda" iz Titograda zbirku "Uzidana magla" (1981).

Radomir je vrlo plodan pjesnik, pa mu se knjige pjesama za djecu pojavljuju jedna za drugom: "Zvezdani medvedi" (1975), "Sanjalište" (1982), "Od nemira do svemira" (1985), "Zanimljiva zanimanja" (1986), "Krilatice" i "Cvrčkova diskoteka" (1986). U Pragu mu je izdata zbirka pjesama za djecu pod nazivom "Album životinja" (1985).

Zastupljen je u Antologiji najmlađe crnogorske lirike (1971), u odabiru vojvođanskog pjesništva "Romor ravnice" (1974) i antologijama jugoslovenske i srpske poezije za djecu (1981. i 1984), kao i u izboru "Pjesnici Crne Gore", štampanom na poljskom jeziku 1988. godine.

U izdanju Univerzitetske riječi iz Nikšića izašla mu je 1989. godine zbirka poezije "Kožni povez". U svojoj recenziji ove zbirke pjesnik Božidar Šujica je, pored ostalog, napisao: "Ova zbirka je najbolja knjiga poezije koju sam pročitao u poslednje vreme na celom jugoslovenskom pesničkom prostoru ... Pesme u ovoj zbirci su kao lepi dani u godini. Ta knjiga je oličenje darovitosti i stvaralačke zrelosti".

Prevođen je na više stranih jezika: ruski, francuski, italijanski, mađarski, rumunski, a i sam se bavi prevodilaštvom.

Član je Udruženja književnika Srbije.

Za svoj plodni rad dobio je više priznanja i nagrada.

VLADO Živkov

Rođen je 1934. godine u Nikšićkim Rudinama. Osnovnu školu završio je u Nikšiću, gimnaziju u Nikšiću i Titogradu, a fakultet i postdiplomske studije (svjetska književnost) u Beogradu.

Nepunu godinu dana radio je kao profesor u Srednjoškolskom centru u Nikšiću, a zatim kao novinar "Politike". U isto vrijeme piše za gotovo sve naše najpoznatije listove i časopise. Prvo je bio dopisnik iz Nikšića, a zatim iz Novog Sada.

Dobitnik je prve novinarske nagrade "Šesti oktobar" za doprinos na revolucionarnom preobražaju društva. Bio je jedno vrijeme predstavnik vojvođanskih novinara u Predsjedništvu Saveza novinara Jugoslavije. Dobitnik je najvećeg novinarskog priznanja - nagrade za životno djelo Društva novinara Vojvodine. Autor je ili koautor više knjiga i feljtona, posebno s tematikom iz kulture. Knjiga "Tragovi vremena" obuhvata izbor tekstova iz njegovog novinarskog opusa.

Ogledao se i na televiziji kroz autorske filmove: "Rusi i Gorski vijenac" i "Drugi život strijeljanog". Film "Dopisno pozorište", koji je rađen po njegovom scenariju, dobio je 1986. godine prvu svjetsku nagradu Grand prix "Arman Lanu", što je i najznačajnije priznanje koje su dosad dobile Novosadska i Jugoslovenska televizija.

Vlado je predsjednik Društva srpsko-ruskog prijateljstva Novog Sada i u tom svojstvu značajno je doprinio što se monumentalni spomenik velikom ruskom prosvetitelju, svecu i ujedinitelju, "ruskom svetom Savi" Sergiju Radonješkom našao u Novom Sadu.

Navešćemo nekoliko citata iz kojih se vidi šta su o Vladovom novinarskom radu rekli: akademik Bogdan Brukner, arheolog: "Vlado Mićunović pripada retkim i dalekovidim novinarima koji poseduju "šesto čulo"; Raša Popov, književnik: "Mićunović je izveštač konciznog jezika, oštrog kao sablja, ali pravedan i u krajnjoj liniji pomirljiv i human"; Ivo Andrić, književnik-nobelovac: "Sa izuzetnim interesovanjem čitao sam izvanredne priloge Vlada Mićunovića iz Pivskog manastira"; Vida Ognjenović, pozorišni reditelj:

"Pronicljiv, a plahovit novinarski rukopis Vlada Mićunovića prepoznaje se u hiljadu po divotnoj, starinski časnoj, skoro hajdučkoj hrabrosti". To su neka mišljenja o Vladovom novinarskom radu naših značajnih imena iz oblasti kulture. Međutim, mišljenja aktuelnih političara idu od vrhunskih pohvala, kao na primjer: "Vlado Mićunović je zaslužni prvoborac za nove humanije društvene odnose i opšti prosperitet" (član Predsjedništva SR Srbije, 1989) - do reskih osuda i čak prijetnji fizičkom likvidacijom: "Mićunović je svojim pisanjem postao partner Saveza komunista Jugoslavije, mi mu to ni po koju cijenu ne smijemo i nećemo dozvoliti" (predsjednik Predsjedništva SR Crne Gore, 1989); "Kako da zaustavimo Mićunovića? Njemu treba zabraniti da piše. Treba ga protjerati iz Vojvodine. Njega treba uhapsiti" (predsjednik Predsjedništva CK SKJ, 1987); "Upravo sam u novosadskom dopisništvu "Politike" tražio Vlada Mićunovića da ga zbog poslednjeg članka u "Politici" izrešetam mecima iz pištolja" (pokrajinski ministar za informisanje Vojvodine, 1988) itd.

MILAN Savin

Rođen je 1928. godine u Smrduši, opština Nikšić. Osnovnu školu završio je u svom rodnom mjestu, nižu gimnaziju u Nikšiću, učiteljsku školu u Herceg-Novom, višu pedagošku (grupa za ruski i srpski jezik) na Cetinju, a filološki fakultet (odsek za ruski jezik i književnost) u Beogradu. Punih četrdeset godina je radio u školama za osnovno i srednje obrazovanje kao učitelj, nastavnik i profesor i kao prosvjetni savjetnik u regionalnom Prosvjetno-pedagoškom zavodu u Nikšiću. Više od trećine radnog vijeka bio je i na dužnosti direktora osnovnih škola i pomenutog Zavoda. Više puta je biran u samoupravne organe u oblasti obrazovanja na opštinskom i republičkom nivou. Za rad je dobijao najbolje ocjene i vanredna unapređenja u platne razrede. Odlikovan je Medaljom rada i Ordenom zasluga za narod sa srebrnim vijencem.

Priloge iz nastavne prakse objavljivao je u stručnoj periodici: "Prosvjetnom radu" i "Vaspitanju i obrazovanju", a prevode s ruskog u "Sponama". Autor je, ili koautor, nekolika školska ljetopisa i autor knjige "Nikšićke Rudine u borbama za slobodu".

SPASOJE Šorov

Rođen je u Trepčima, kod Nikšića, 1925. godine. U rodnom mjestu završio je osnovnu školu, a gimnaziju u Nikšiću. Pravo je završio u Beogradu 1952. godine. Poslije studija bio je dvije godine sreski sudija za prekršaje u Nikšiću. Za to vrijeme aktivno je radio na organizovanju trezvenjačkih društava u školama i radnim kolektivima. Kao afirmisani aktivista u toj djelatnosti, u maju 1953. godine, izabran je za člana Inicijativnog odbora Crne Gore, koji je imao zadatak da konstituiše Savez društava za borbu protiv alkoholizma, pušenja duvana i uživanja droga u Republici.

Krajem 1954. godine prešao je u Bijelo Polje na rad u Okružnom sudu. Tada je položio sudsko-advokatski ispit. Iza toga je izabran za predsjednika Sreskog suda u Nevesinju. Iz Nevesinja je ponovo došao u Bijelo Polje na dužnost predsjednika Sreskog suda. U to vrijeme izabran je u najuže rukovodstvo Saveza organizacija za borbu protiv bolesti zavisnosti Jugoslavije.

Krajem 1963. godine izabran je za višeg pravnog savjetnika u Izvršnom vijeću Skupštine SR Crne Gore, a u novembru 1968. godine za predsjednika Okružnog privrednog suda u Titogradu.

Od početka 1977. do septembra 1982. godine radio je u Skupštini SR Crne Gore, a zatim se ponovo vraća u sudstvo i kao sudija Republičkog suda udruženog rada ostaje do penzionisanja.

Sarađivao je u brojnim jugoslovenskim časopisima: "Pravna misao", "Glasnik", "Praksa", "Pravni život", "Pravni zbornik", "Organizacija i poslovanje", "Informator", "Ovdje", i dr. Ima objavljene brojne članke, rasprave i studije iz oblasti ustavnog i pravnog sistema.

Bio je glavni i odgovorni je urednik časopisa "Trezvenost", a povremeno je sarađivao u dnevnom listu "Pobjeda" i časopisu "Alkoholizam".

Aktivni je učesnik na brojnim konferencijama, simpozijumima i kongresima pravnika, kao i organizacija za borbu protiv alkoholizma, pušenja duvana i uživanja droga. Na svim ovim skupovima, sa malim izuzetkom, bio je podnosilac zapaženih referata i koreferata.

Učesnik je NOB-a od 13. jula 1941. do 15. maja 1945. godine. Član SKOJ-a je od 1942, a KPJ od 10. juna 1943. godine. U toku rata nalazio se na odgovornim dužnostima omladinskog rukovodioca.

Odlikovan je: Ordenom za hrabrost, Ordenom zasluga za narod sa srebrnim zracima, Ordenom rada sa zlatnim vijencem, Ordenom za vojne zasluge sa srebrnim mačevima i Ordenom Republike sa srebrnim vijencem.

Za dugogodišnji i plodan rad dobio je i druga brojna priznanja kao: plakete zlatne i srebrne, povelje i zahvalnice od Udruženja pravnika Jugoslavije, Saveznog sekretarijata za pravosuđe, Udruženja pravnika u privredi Jugoslavije itd. 

 V: Prof.dr._Mile_Danilov >>

RODOSLOV BRATSTVA MIĆUNOVIĆ